| Moulin Blues #35 Zaterdag 07 mei Ospel (NL) (06/07-05-2022) report & photo credits: Freddie info club: Moulin Blues © Rootsville 2022 |
|---|
De eerste dag "Moulin Blues" goed doorstaan en wakker worden op de tonen van Chopin (dankzij Joran) is weer iets anders dan met Jettie Palettie. De geur van koffie en spek met eieren begint stilaan door te dringen wetende dat vandaag net weer anders zou gaan worden. De "Fons" al jarenlang de hofleverancier van "Gevarenwinkel" was al een tijdje in de weer geweest om die "Crazy Chickens" op Moulin Blues in de kijker te doen lopen. Ze hadden zelfs de nieuwe generatie opgetrommeld om hun eerste "Moulin Blues" te beleven en zo zijn de vrouwelijke youngster van dit festival dus gewaarschuwd. Waar het iedee vandaan kwam weet ik niet maar vandaag was ook de leuze van Gevarenwinkel "Orange is the New Black".
Na het legendarisch moment van verbroedering met de crew van "Moulin Blues" werd het tijd om de start te geven van wat een lange dag zou gaan worden en daarvoor was dan ook het opperkieke van Gevarenwinkel rechtstreeks overgevlogen van Oostenrijk ;-) Maar liefst 15 band kleuren vandaag de affiche waaronder toch wel enkele krakers en trendsetters.
Op vrijdag afsluiten met een Belgische band om dan op zaterdag met eentje te openen is ons landje alle eer aan doen. Met de "Travellin' Blue Kings" gaat het dak er al heel vroeg van af hier op "Moulin Blues". Vorige maand kenden ze nog maar net de release van hun uitstekende album "Bending The Rules" en onder toch al een ruime belangstelling kunnen ze met hun mix van blues en rhythm 'n blues de dansgevoelige festivalgangers al meteen in beweging zetten en daarom openen ze dan ook daadwerkelijk met "A Wonderful One".
Tijdens hun eerste leven was presentator Stephan Hermsen nog de zanger van dienst maar
vandaag de dag is dit JB Biesmans die de bluesliefhebbers tout court ook wel kennen van bij "Blues Lee". Verder bestaan deze blauwe koningen nog uit Jimmy Hontelé (gitaar), "PC" Cuyvers (Hammond), Winne Penninckx (bass) en Marc Gijbels (drums) en bestaan ze sinds 2018.
Net dat trapje hoger wanneer het de muzikale inbreng betreft brengen deze "TBK" steeds een gevarieerde set. Na nummers als "Never Never Land", "Gotta Get Away" en het mooie "If Only..." waren de fetivalgangers hier aanwezig het er over eens dat dit gewoonweg hoogstaand is en voelden de danspasjes al helemaal niet zwaar meer op high noon. Met "A Stiffer Drink" is zelfs de meest stoicijnse bezoeker ervan overtuigd om de voetjes te bewegen. Met deze zeer dansbare kraker katapulteerden deze "TBK" ons zo richting 60-ties Soul-era en hoefde dit verder geen betoog meer. De "MC" van dienst kon dan ook niet anders om ze al meteen terug te roepen voor een bisnummer. Een bisser die dan bestaat uit de enige cover en smaakvol galmt dan "So Long Baby, Goodbye" van "The Blasters" door de boxen.
In het "Moulin Blues Café" staat dan Richard van Bergen op ons te wachten en hij hoeft net als in Nederland ook in België geen introductie meer. Vroeger bekent als één van de frontmannen van de "Shiners Twins" begeeft Richard zich nu al een hele tijd op het blues pad. Met projecten als "Rootbag" en vandaag hier met "Richville" brengt hij no-nonsens blues alsof die rechtstreek vanuit één of andere juke-joint ons komt te bereiken.
Rauw en ongepolijst met aan zijn zijde Jody van Ooijen brengt Richard nummers als "Lonesome Train" en "Right on Time" waardoor je voelt dat de wortels van de blues diep verankerd zijn met deze van "Richville". Van NOLA over gospel tot oprechte blues, Richard brengt het allemaal.
Op het hoofdpodium beginnen ze er vandaag zeer vroeg aan om de toppers van de dag van vandaag aan te bieden op "Moulin Blues". Iets waar ik steeds bewondering voor heb dat dit festivals er altijd als de kippen bij is en zelfs een sprong in het onbekende durft te wagen. De volgende band is "GA-20" en onbekend zijn ze al lang niet meer bij de bluesliefhebber. Zo was er vorig jaar hun tribute album voor "Hound Dog Taylor" waarmee ze hier in de Lage Landen meteen iedereen wakker kwamen te schudden. In 2019 was er al hun spraakmakend album "Lonely Soul".
Hun Belgisch debuut kwam er vorig weekend op "Roots & Roses" en vorige week deed dit drietal van zich spreken in een uitverkochte "Goezot Club". Vandaag hier dus op het grote podium van "Moulin Blues" om maar te stellen dat wie hen nu nog niet heeft kunnen ervaren in een diepe slaap was verwikkeld. Het duurde even alvorens ze op cruise control zaten door het in de prak spelen van 2 versterkers bij de aanvang van het concert.
Ze brengen in eerste instantie 50-ties muziek, zowel blues als rhythm 'n blues, die ze dan in een eigentijds jasje steken. Blues zonder al teveel franjes zoals je deze kan beleven in de Amerikaanse clubs. Onmiddellijk bij de les zijn was de boodschap want na opener "No No" schakelde dit trio gezwind over naar de rhythm 'n blues chartbuster "Just Because" van Lloyd Price uit de 50-ties. Eén van Pat's pronkstukken is een "Harmony" zoals hij ter hand nam op "Lonely Soul" uit hun gelijknamige album van 2019. Rauwe intense soul afgewisseld met al even rauwere rhythm 'n blues niets is deze "Ga-20" vreemd en zo krijgen we met "Give Me Back My Wig" dan toch een stukje Hound Dog Taylor uit het album "Try It...You Might Like It".
In 1940 bracht "Tampa Red" de sleper "It Hurts Me Too" uit, al was Walter Vinsion's versie met de "Mississippi Sheiks" dan weer vroeger. Je zou er in die tijd je collega muzikant zo maar voor neer knallen. Het best in ons geheugen is de versie van "Elmore James" uit 1957 en jawel ook Hound Dog Taylor zette het toen op vinyl. Een verhaaltje dan van Matthew Stubbs over hun eerste single "Naggin' On My Mind", eentje uit het eerste album dat werd opgenomen samen met Charlie Musselwhite en Luther Dickinson van de "North Mississippi Allstars". Van een echte tearjerker ging het dan naar een stukje onvervalste rock 'n roll à la Little Richard en ja we vonden het meer dan leuk.
"Moulin Blues" is ieder jaar ook het tijdstip om nieuwe horizonten te verkennen en één daarvan is de op het kleine podium geprogrammeerde "Jeremie Albino". Een "OMB" die het nu net iets anders probeert te brengen. Van 2019 heb ik nog zijn album "Hard Time" in het archief steken en dus hoopte ik ook op nummers als "Last Night" en "Midnight Wedding".
Zijn allernieuwste EP noemt "Past Down" en daaruit kregen we "The Night Was Young" en "Lola's Song". Een zeer aangename klankkluer om naar te luisteren van deze Americana singer-songwriter afkomstig uit Toronto Canada. Een mix van blues en folk op zijn eigenste manier en een weerom nieuwe ontdekking.
Een band die ook, sinds een paar albums beluisterd te hebben, op mijn verlanglijstje stond om "Live" te beleven is de "Altered Five Blues Band". Vorig jaar brachten ze nog hun album "Holler If You Hear Me" uit maar mijn eerste kennismaking was er in 2017 met hun album "Charmed & Dangerous" waar ze voor de "BMA" werden genomineerd. Voor de vocals tekent de imposante "Jef Taylor". In 2019 was er nog het album "Ten Tousend Watts" wat simultaan staat voor de vocals van de imposante Jeff Taylor.
Het hippe kwintet uit Milwaukee staat bekend om zijn sterke brouwsel van stoere, originele blues en keiharde liveshows. Frontman Jeff Taylor die een "zachte, warme stem heeft die even monumentaal en onmiskenbaar is als Howlin' Wolf met de finish en bloei van B.B. King. Het met Blues-rock gevulde "Full Moon, Half Crazy" laat gitaar, bas en Hammond combineren met de zang om bite te geven aan een uitstekend nummer dat minstens zes keer moet worden beluisterd om de vaardigheden van elk bandlid te horen en dan als zodanig een ervaren eenheid. "Where's My Money" grijpt terug naar het jazz/blues-tijdperk. Op gitaar krijgen we nog Jeff Schroedl, aan de keys is er Steve Huebler en de ritme sectie bestaat uit drummer Alan Arber en bassist Mark Solveson. Chicago blues zoals het hoort te klinken.
Door het afzeggen van de volgende band staat er in het "Moulin Blues Café" een groep waar ik al van het begin fan van ben. Gekend van uit het rootsmilieu begon "Nico Duportal" anno 2021 een nieuw project, namelijk "Lowland Brothers". Deze vijf muziekbroeders beslisten om hun talenten te bundelen, zichzelf terug uit te vinden en repertoire bijeen te schrijven met enkel eigen nummers. Gebrandmerkt door de power van de soulmuziek, de felheid van de rock ’n roll en de kracht van de country brengt deze band, geleid door het charisma van Nico Duportal, een hete en boeiende show. So let’s join the party folks! De band bestaat uit Nico Duportal, Damien Cornelis, Hugo Deviers , Max Genouel en Fabrice Bessouat.
Hun debuutalbum werd meteen een succes en de vorige editie van "Goezot" waren ze de publiekslieveling. De warme, soulvolle stem van Nico, wist ook hier iedereen na een paar nummers plat te krijgen. Met songs als bijvoorbeeld ‘Promised Land’ of ‘Shadow Hero’ hoor je de kleur in de muziek. Er kwam zelfs wat Mavis Staples aan te pas en heel knappe dingen als ‘True Love’, ‘Melania’of ‘High And Lonesome’. Sinds de release van hun single "Sunburst in December" zijn deze "Lowland Brothers" gewoon hot.
In zeven haasten terug naar het hoofdpodium voor alweer een topper. Alvorens we hier aan toe waren brachten de mensen van "Moulin Blues" gepast hulde aan hun Fons, sommigen met een serieuze en oprechte krop in de keel, dit ook bij vele fastival bezoekers. De act dan. Meghan Parnell en "Bywater Call" wisten meteen hun visitekaartje af te geven door het uitbrengen van hun debuutalbum in 2019. "Bywater Call" debuteerde begin 2017 en alle logica volgend begonnen ze onmiddellijk met hun prijzenkast te vullen. Zo wonnen ze al haast meteen de "Merriam Music Emerging Artist Award" van het TD Oakville Songs of Summer Festival 2017. In juli 2018 werd "Bywater Call" uitgeroepen tot de "Toronto Blues Society Talent Search Winner" op het "TD Toronto Jazz Festival" en volgde die tweede in de Road to Memphis-competitie om Toronto te vertegenwoordigen op de International Blues Challenge.
Deze band zou hier in 2020 al op het podium gestaan hebben ware er niet dat vervelende beestje. In België waren we "Corona" voor en konden we in februari 2020 al genieten van de uitzonderlijke kwaliteiten van de band. Ondertussen hebben ze ook al hun tweede album mee in hun koffer en was iedereen meteen bij de les bij de eerste noten van Meghan Parnell. De band heeft ook een paar kleine veranderingen doorstaan maar naast Meghan tekenen ook Dave Barnes en Stephen Dyte nog steeds present.
Soulvolle en rauwe krachtige vocals hier ondersteund door de top muzikanten, en wat dan over die gitaar rifjes van Dave Barnes die elke blues liefhebbers hier meteen bij het nekvel grijpen. Hun perfect uitgebalanceerd set met nummers als het met rauwe Delta geïnjecteerde blues "Arizona", het van Memphis Soul doordrongen "Forgive" en prachtige soulblues ballads als "Nightmare" maken dat je volop kan genieten van hun muziek en ze zo het bewijs komen te leveren dat er nog veel moois leeft in Canada.
"PM Warson" is een naam die ik vanaf nu wel zal onthouden. Deze muzikant is een jonge Londenaar met een voorliefde voor 'oude' muziek. Hij groeide op met heavy rock, New Wave en de Indie van de jaren negentig, maar hij vond zijn eigen fit in de vorm van Rhythm & Blues van een halve eeuw eerder. Geflankeerd door twee felle dames was ik meteen weg van zijn sound. Een jonge dame met stevige backing vocals en een andere aan de bak met tenor- en baritone sax.
Opener van hun set hier in het "Moulin Blues Café" was "Game of Change" waarbij je dadelijk voelt dat soul in zijn genen zit. Zijn debuutalbum ‘True Story’ is vorig jaar verschenen en hoewel de plaat nog relatief nieuw is, klinken de songs alsof ze zestig jaar geleden in een donkere, broeierige jazzclub gedraaid werden. Op het album is duidelijk te horen dat deze Brit zijn klassiekers kent en inspiratie haalt bij iconen als Ray Charles zolas voor "I Don't Need No Doctor". Afsluiten deed PM Warson met "Every Day (Every Night). Ieder zijn ding uiteraard maar dit is alvast het mijne. Helaas is het dit jaar moeilijker op "Moulin Blues" daar de sets mekaar kwamen te overlappen en dat is niet zo fijn.
Op het andere podium staan "Birdmens" op de affiche. Deze groep rond Ian Siegal ontstond dankzij de pandemie. Wel een indrukwekkende bezetting met als voornaamste andere naam in de blues Jon Amor en bassist Dave Doherty. Ian Siegal en Jon Amor zijn onder hun tweetjes al graag geziene gasten in de Lage Landen. De muziek is zolas we konden verwachten een mix van blues en roots met nummers als hun titeltrack en "Holler", Hipbone" en "Diggin' That Rut". Binnenkort is er dan weer Ian Siegal met "B.L.U.E.S en zijn Nederlandse music brothers Big Pete, Mischa den Haring samen met Dusty en Darryl Ciggaar. Benieuwd of er dan ook variatie in zit.
Tijd voor een nieuwe ontdekking, toch zeker voor ondergetekende. In de andere tent was het de beurt aan "The Archievers" en ja hoor, that I like. Ze zijn één van de meest besproken bands in de UK voor het ogenblik met uiterst dansbare muziek.
Hun muziek bestaat uit een mix van rhythm 'n blues, southern soul en gospel en hier openen ze vandaag met "Rabbitz" ook het meer ophitsende "Cuckoo" maakt dat de tent hier al vlug te klein zou worden. Oprecht staan deze "The Archievers" ook geboekt voor twee sets. Nummers als ""Little Girl" en "In Your Bed" komen uit hun "Live" album uit 2018. "Sabrina" is er eentje uit het in 2019 uitgebrachte "The Lost Arc". Geen seconde verveeld met deze Britse dansmachine en het was te merken ook aan hun merchandising stand en nu maar hopen dat de juiste persoon dit heeft gezien ;-)
Nog 4 headliners te gaan waarvan het nu de beurt is aan één van de strafste reunies van de laatste tijd. Collega Marcel was ze vorige donderdag nog gaan goedkeuren bij "Move2Blues" en zag dat het goed was. We hebben het hier over de "Texas Blues Guitar Summit" met niemand minder dan Anson Funderburgh, Mike Morgan en Shawn Pittman.
Het lijkt wel of op Mike Morgan en Anson Funderburgh de tijd geen vat heeft. Samen met hun toch jongere kompaan Shawn Pittman is ook hun muziek en Texas shuffles onverslijtbaar. Dit toptrio wordt begeleid door Drew Allain aan de bas en Danny Cochran op drums. Er werd geopend met het obligate instrumentaaltje waarna Mike Morgan ‘Sugar Coated Love ‘ inzette, gevolgd door ‘Aight’ een nummer uit zijn net uitgekomen album “The Lights Went Out In Dallas” en ‘Looky Here’, dat al dateert uit 1996. Shawn Pittman mocht dan zijn ding komen doen met ‘Almost Good’ en ‘That’s What Love Will Make You Do’.
Met het knappe ‘Just Wanna get To Know You’, ‘That’s The Thing’ en ‘Something’s Gotta Give’ was het alvast kwalitatief een hoogstaandje voor twee krasse zestigers. Deze "Texas Blues Guitar Summit" bleven op hoog niveau presteren met knappe solo’s die onverslijtbaar klinken. Shawn serveerde een wel heel knappe versie van JB Lenoir’s ‘ Mama Talk To Your Daughter’ en bij deze steeg de temperatuur hier nog enkele graden. Jammer genoeg moet ook hier een einde aan komen en met ‘Chase ’n Casey’ nam de band afscheid van een enthousiast publiek. Encore, Encore!
Tijdens de tweede set van "The Archievers" zag ik me genoodzaakt om een rustpauze in te lassen en dit was geen overbodige luxe. Daarna maakten we ons op voor een portie vuurwerk met "Robert Jon & The Wreck". Op 28 april waren we nog getuige van deze band in de vooravond van hun immense tour in de "Gozoet Club". Toen na reeds 5 x te hebben gezien was dit het eerste waarbij we nog niet moe waren of teveel hadden van ons lekkere bier. Een gans andere ervaring.
Na hun album "Shine A Light On Me Brother" van vorig jaar zijn deze "Robert Jon & The Wreck" de richting ingeslagen van "Southern Soul" wat zeker hun sound te goede komt. Robert Jon dus...Met als 'hometown' Cerritos in Orange County in Californië zijn we hier in Europa de laatste jaren al goed verwend geweest. In 2011 kwam Robert Jon Burrison zijn band 'The Wreck' op te richten en al meteen was er uitzicht op een internationale carrière. Hun digitale erfenis kwam er met hun debuut album 'Fire Started'.
De tent is ondertussen zo goed als helemaal vol gelopen en dat zal zo blijven tot aan het laatste nummer. Naast "Robert Jon" (vocals, guitar) bestaat de formatie ook nog uit leadgitarist "Kristopher Butcher" (vocals, guitar), Andrew Espantman (drums), Nick Phakpiseth (bass) en Bob Fridzema aan de keys.
Opener, van wat een fantastische set zou gaan worden is het nieuwe, "She's A Fighter" en meteen werd iedereen hier zo maar in de ring geworpen. Reeds op "Do You Remember" uit het album "Last Night On The Highway" uit 2020 en uit datzelfde album het aanstekelijke "Oh Miss Carolina" maken dat de club meteen in vuur en vlam staat, en dit onder het voortreffelijk werk van stringender Kristopher. Voor "The Death Of Me" nam Robert Jon zijn akoestische sixstrings in handen waarna we het soulvolle "Work It Out" kregen te horen.
Met "Blame It On The Whiskey" bewijst deze Robert Jon en de zijnen van ieder nummer een aanstekelijke song kunnen maken. "Everyday" uit het voortreffelijke album "Shine A Light On Me Brother" nodigde dan weer uit tot een algemeen handgeklap. De twee uitsmijters voor vanavond aren het mooie en soulvolle "Old Friend" en het daaropvolgende maar contradictorische "Cold Night", incluis een indrukwekkend intermezzo van Kristopher Butcher. De tent op zijn kop was het resultaat.
Nog twee acts te gaan en al meteen ook niet van de minsten. In de andere tent is het nu de beurt aan niemand minder dan "Cedric Burnside". Cedric Burnside, een naam die klinkt als een klok in de blueswereld, al was het maar dat hij de kleinzoon is van de befaamde R.L. Burnside en de zoon van Calvin Jackson, drummer bij diezelfde R.L. Een must dus voor de fans van Hill Country-blues, en laat mij nou wel een geweldige fan zijn van dit genre, dat recht uit de buik komt.
We werden meteen meegesleept door zijn fantastische “fingerpickin’” techniek en het gestamp van zijn voeten. Al snel begonnen de hoofden te knikken en de voeten te tikken. Hij bekoorde mij met ‘Love Her Till I Die’, ‘The World Can Be So Cold’ een song uit de Grammy winnende cd ‘I Be Trying’ of ‘Hard To Stay Cool’. Hij nam zelfs de tijd om een grapje van zijn grootvader te vertellen, waarmee iedereen wel smakelijk kon lachen. Het hoofdknikken en voetengestamp veranderde al snel in stevig dansen, al zeker op de eerste rijen, toen de elektrische gitaren hun intrede maakten en youngster Artemas Lesueur, Cedric’s drummentor, zich bij hem op het podium voegde. De synergie tussen deze twee muzikanten is aanstekelijk, en al snel ging iedereen mee met de stuwende ritmes die ze produceerden.
Zo zijn we toe gekomen aan het klapstuk van deze 35ste editie van "Moulin Blues" met op het grote podium niemand minder dan "Nikki Hill". Nikki is afkomstig uit Durham, North Carolina, maar verblijft met haar man en gitarist Matt Hill in St. Louis, Missouri. Een Amerikaanse krant schreef ooit: “If Tina Turner and Little Richard had a daughter and raised her with the help of uncles James Brown and Chuck Berry, she’d be like Nikki Hill.”
Haar album "Feline Roots" dateert van 2018 en gaf toen al aan dat het repertoire van deze spring in 't veld nog rauwer en stiviger werd. Nikki Hill groeide samen met haar alleenstaande moeder en twee oudere zussen op in de rauwe buurt van Durham in North Carolina. Het zal haar zonder meer op jeugdige leeftijd het zelfvertrouwen geschonken hebben. Deze zelfzekerheid maakte dat Nikki Hill al op jonge leeftijd interesse toonde voor het schrijven van teksten en muziek en al vlug ruilde ze zo de kerkkrukken voor deze van de bars.
Ook aan haar zijde vanavond is Laura Chavez op gitaar en kregen we ook zo het schitterende ‘Oh My’ op ons afgevuurd. Hill schrijft zelf een pak songs en dat laat ze ook graag weten en gelijk heeft ze want er zitten schitterende zaken bij zoals ‘Ask Yourself’, ‘Her Destination’ of ‘Scratch Back’. Hill dweilt ondertussen het podium af terwijl de solo’s van Matt en Laura Chavez ons om de oren vliegen en zo werd het festival afgesloten zoals het ook begon, met klasse! En aan Fons hierboven, ze hebben dat goed gedaan man...
Tijd om de fabeltjeskrant terug op ons los te laten vooraleer we morgen ons terug gezamelijk aan het ontbijt zetten met op de achtergrond...jawel, Chopin. Het hoeft gezegd dat deze jonge kippetjes van Gevarenwinkel met verve hun taak hebben voiltooid. Jeff, Jochen, Bram en Joran jullie zijn een duidelijke aanwinst voor de Chicken Shack. Geslaagd met vlag en wimpel en zo hopelijk klaar voor het volgende festival...Oei dat is Duvel drinken geblazen :-) Onderweg nog een paar comadrinkers op de grond tegen gekomen (Belgisch bier hé) maar voor de rest was het allemaal prima!